Cerkak Udan

Udan

Dening : Sri Wahyani

            Wus 2 jam suwene anggon Pak Gathot nunggu ing emperan teras. Mondar-mandir kaya dene setrika rusak ngetarani yen atine lagi sumelang. Luntap luntup, wira wiri mustakane ditempelke ing kaca jendela kanthi ancas supaya isa weruh kahanan ing njero ruangan. Ora ketok apa-apa pancen, kang diweruhi ya amung priyayi-priyayi kang nganggo jubbah ijo jangkep karo gunting, kapas, lan liya-liyane. Dhasare Pak Gathot kuwi ya wong kang weden, ketambahan lagi pisan kuwi tumapak ing ruangan kaya mangkana mula dhewekke lewih milih nunggu karo ndunga ing emperan nunggu kabar seka njero ruangan mau.

            Sithik-sithik keprungu swara wong bengok. Saben krungu swara wong bengok, Pak Gathot langsung tumuju nyedhaki jendela kanggo ndelok kahanan njero.

“Dyaaaarrrrr……..” Kaya ngapa kagete Pak Gathot krungu swara bledeg kang banget serune. Focus ganti seka sek maune ngematke kahanan njero ruangan, sakiki dheweke ndledheg, paningale makpyar, kaya ana kunang-kunang kang mabur ing sakngarepe dhewekke.

“Pak, Pak Gathot.” keprungu swara wong wedhok kang nyeluki.

“I…… inggih Bu, kados pundi?” Pitakone Pak Gathot.

Fokuse ganti maneh. Sakiki fokuse marang wong wehok kang nyeluki mau kanthi pangarep-arep kang gedhe.

“Menika Ibu Rukmini nyuwun supados dipundampingi Pak.”

Kanhti abot, kepeksa Pak Gathot nyaguhi kanggo melu nututi wong wedhok mau tumuju menyang njero ruangan. Abot kuwi merga sejatine dheweke wedi lan ora tegel yen mlebu. Ananging merga kuwi kekarepane garwane mula dheweke diwani-wanikakake mlebu kanggo ndampingi.

            “Piye Bu?” Pitakone Pak Gathot marang garwane.

“Kancani Pak, kula ajrih amargi wonten bledeg ingkang ageng sanget kala wau.”

“Iya Bu, iya… tak kancani iki. Sing kuwat ya Bu. Bapak yakin nek Ibu isa.” Pituture Pak Gathot nguwatke garwane.

            Kanthi tangan kang ndledheg banget Pak Gathot nyekeli tangane garwane kanthi kenceng kanthi ancas supaya Rukmini saya yakin tur semanagt anggone berjuang.

“Haaaaaaaaaaa…………..” Rukmini bengok sakedane.

Ora kacek suwe keprungu

“Eaaaaa… eaaaaa…” Keprungu swara tangise bayi kang nembe lair.

“Alhamdulillah, putri Pak. Ayu tenan kados Ibune” Kandhane Bu Bidan

“Alhamdulillah…” Wangsulane Pak Gathot

            Dhasare Pak Gathot ya kalebu wong kang sugih ana ing desane. Dudu lurah pancen, ananging usahane kanggo dodolan ya kalebu sukses. Sakikine dheweke wus nduweni kios kang gedhe. Mula saka iku, Ranti, anak siji-sijine Pak Gathot karo garwane dijonjon banget. Kabeh panjaluke den turuti.

            Sakikine Ranti wus lulus SD. Dheweke kepengin banget mlebu SMP favorit ing daerahe. Sanadyan Ranti kuwi dudu kalebu bocah kang pinter, ananging dheweke isa kasembadan mlebu ing SMP favorit mau. Kabeh mau ya majune karo dhuwit.

            Ing sekolahan Ranti pancen den senengi dening kanca-kancane amarga dheweke kerep numbaske jajan kanggo kanca-kancane. Ranti uga kerep nggawake jajan seka umah, amarga dheweke mung kari njupuk ing kiose wong tuwane. Ranti pancen bocah kang bodho, dheweke kerep njaluk tulung marang kanca-kancane kanggo nggarapke tugase dheweke. Ngerteni kahanane Ranti kang bodho ananging sugih, kanca-kancane kerep nyedhaki supaya ditumbaske jajan.

            Tekan ing sawijining dina, Ranti njaluk ditumbaske hp, amarga kanca-kanca ing kelase wus padha nduwe hp.

“Pak, Ranti badhe matur.”

“Matur menapa ta ndhuk?” Wangsulane Pak Gathot.

“Tumbasaken hp ta Pak, kanca-kancane Ranti sampun kagungan hp sedaya.”

“Kapan-kapan kemawon nggih ndhuk. Ranti sakmenika taksih alit dereng wanacinipun kangge nyepeng hp.”

“Pokoke kedah dipuntumbasaken hp Pak! Menawi boten nggih Ranti boten purun bidhal sekolah. Isin ta Pak, wong kanca-kancane Ranti sampun sami kagungan hp, mosok namung Ranti ingkang dereng kagungan hp.” Omonge Ranti karo lunga menyang kamar.

“La menika ta Pak amargi banget dipunjonjon nggih dados kados menika, menapa-menapa kedah den turuti.” Omongane Rukmini kanthi nesu-nesu.

            Esuk iki pancen beda. Ranti, kang biasane ceket-ceket nyepaki piranthi kanggo sekolah malah blas ora metu seka kamar. Dheweke mutung amarga ora den turuti panjaluke kanggo tuku hp. Ngerteni kahanan kaya mangkono, wusanane Pak Gathot nyemayani yen Ranti ameh ditumbaske hp seminggu maneh. Sakwuse disemayani yen ameh ditumbaske hp seminggu maneh, mutunge ilang banjur dheweke gelem budhal menyang sekolahan.

            Apes, pancen lagi ketiban apes. Kaya dene den samber bledeg rasane, kios kang dadi sumber panguripane Pak Gathot sakluwarga kecolongan. Kabeh dagangane digondhol maling. Pikirane Pak Gathot ambyar. Pikirane langsung marang Ranti, kepiye anggone dheweke nguripi anake mau, kepiye uga karo janjine kang wus nyemayani ameh numbaske hp kanggo Ranti seminggu maneh. Awake lemes banget, ora krasa apa-apa banjur semaput.

            Pak Gathot digawa menyang rumah sakit dening Rukmini. Kaya ngapa mumete Rukmini mangerteni yen garwane keneng penyakit jantung. Ibarat wus tiba banjur ketiban anda.

            Ranti, bocah kang ora ngerti apa-apa, kaget amarga wektu mulih ing ngomah blas ora ana wong. Dheweke langsung tumuju menyang rumah sakit sakwuse dikandhani dening tanggane.

            Sore kuwi pancen lagi udan gedhe mulakno awake klebes nyenyes. Luhe gemrojos weruh kahanane Bapake kang turon ora ana dayane. Ora kacek suwe, mripate Pak Gathot kebukak. Dheweke seneng banget weruh Rukmini karo Ranti ana ing sandhinge. Wus ora kuwat anggone nahan lara, Pak Gathot njaluk ngapura marang Ranti amarga panjaluke kanggo tuku hp urung den sembadani.

“Dyaaaaarrrr….” Wus dadi tekdire, bebarengan karo swara bledeg, Pak Gathot dipunpundhut dening Hyang Maha Esa. Kanthi diterke mobil jenazah, jazad Pak Gathot digawa mulih banjur disarekake ing pesarean kang cedhak seka omahe. Kahanan dadi beda banget. Rukmini sakiki terkenal kanthi sebutan randha anak siji kang den tinggal mati dening garwane sakwuse bangkrut.

            Rukmini, kang biasane saben esuk wus nggogok ing ngarep pawon kanggo nyepaki panganan, sakikine wus ora kaya kuwi. Gaweane mung ngalamun ing emperan teras mangerteni kahanane kang wus nelangsa kaya mangkono. Rinta, kang biasane den senengi kenca-kancane sakikine wus diasohi nang kanca-kancane amarga dheweke wus ora sugih lan wus ora tau numbaske jajan kanca-kancane. Mangerteni kahanan kaya mangkono, Ranti wus ora betah. Dheweke banjur metu seka sekolah favorit maul an mandheg wus ora sekolah maneh. Dheweke banjur mikir kepiye carane kanggo nyambung uripe. Matane tumuju menyang payung kang ana ing omahe. Payung iku banjur den gunakake kanggo nyambung urip.

            Saben dina gaweane nggogok ing prapatan, nunggu pawongan kang mbutuhake paying. Saben ana wong kang mbutuhake paying, dheweke nututi ing mburine. Dheweke trima klebes kudanen sing penting pawongan mau ora klebes. Saben receh asil seka ojek payung mau den kumpulke. Dheweke seneng yen lagi mangsan udan amarga akeh receh kang isa mlebu nang sak klambine. Sakwalike yen lagi musim panas ya ora akeh receh kang mlebu ing sak klambine amarga yen musim panas kang mbutuhke payung ya paling amung turis-turis seka Negara liya, iku ya amung sithik. Nalikane wetenge krasa ngelih, receh mau den anggo kanggo tuku panganan.

            Tekan ing sawijining dina, Pak Rudhi, salah sawijine guru ing SMP-ne biyen weruh kahanan kuwi. Dheweke banjur nyedhaki Ranti lan takon keneng apa dheweke nggogok ing prapatan kaya dene wong ilang. Ranti banjur ngandharake yen dheweke lagi nyambung urip kanthi lantaran payung mau. Atine Pak Rudhi kaya den sesek karo welad sakwuse den critani kahanane Ranti kang kaya mangkono. Ranti banjur dijaki mlebu ing sajrone mobil banjur digawa mulih menyang omahe Pak Rudhi. Saktekane ing omahe Pak Rudhi, Ranti dikongkon supaya adus lan ganti klambi.

“Ranti, iku ana klambi apik nang njero kresek kang cemantel ing lawing. Ndang dianggo ya men ora keademen, wong klambimu kuwi ya wus klebes nyenyes. Iku klambi anyar yoan, lagi tak tuku mau. Niate ameh kanggo keponakanku ananging keciliken amarga saikine dheweke pancen wus lemu. Kana dianggo kowe, ketokke ya amot.”

“Inggih Pak maturnuwun.” Wangsulane Ranti.

            Karo nunggu Ranti rampung anggone adus, Pak Rudhi nyepaki panganan kanggo Ranti, wong ketokke dheweke urung mangan sedina iki. Kabeh iku ketara seka raine kang pucet.sakwuse Ranti rampung anggone mangan, Pak Rudhi banjur nekoki kepiye critane keneng apa kahanane Ranti isa nelangsa kaya mangkono. Ranti banjur nyeritakake apa anane, awit seka kiose Bapake kang bangkrut, sedane Bapakke lan kahanane Ibune sakikine. Atine saya lara krungu critane Ranti. Den elus-elus rambute Ranti, ora krasa Pak Rudhi terus-terusan neteske luh.

            Kebeneran dina iki dina minggu, dadi Pak Rudhi ora menyang sekolahan. Esuk-esuk sakwuse rampung sarapan, Pak Rudhi karo Ranti tumuju menyang panggonane Ibune Ranti sakiki. Saktekane ing panggone, Pak Rudhi karo Ranti tumuju menyang  ruangane Ibune Ranti. Kaget, merga Ibune ora ana ing sajrone ruangan. Pak Rudhi karo Ranti kiter nggoleki Ibune Ranti, jebul malah lagi njagong semendher ing kursi kang ana ing tengan taman. Rupane pancen nelangsa, kaya-kaya dheweke urung isa narima apes 6 sasi kepengker.

            Pak Rudhi karo Ranti banjur nyedhaki Rukmini. Weruh anake nyedhaki, Rukmini banjur takon nang anake mau.

“Eh Ranti, wus mulih sekolah ndhuk? Kok gasik tenan? Gurune padha rapat apa?” Pitakone Rukmini

Urung tekan Ranti mangsuli pitakone Ibune, Rukmini banjur ngomong maneh.

“Ya kana, saikiki kowe menyango marang kiose Bapak. Bapak kan ya sayah, mbok diganteni kana anggon jaga kios.”

“Eh, menika Pak gurune Ranti nggih?” Pitakone Rukmini

“Inggih Bu, kula gurunipun Ranti” Wangsulane Pak Rudhi karo nyalami Rukmini karo nahan luh ing mripate kang sipit.

“Nyuwun tulung dipundhidhik inggih Pak menika anak kula supados saged dados anak ingkang pinter lan saged kasembadan cita-citanipun dados guru, mangke saged damel bungah kula kaliyan Bapakipun saha saged migunani tumrap nagari.” omonge Rukmini karo ngguya ngguyu.

Edan, pancen sepeninggalane Pak Gathot, Rukmini pancen edan. Mangerteni kahanan kang kaya mangkono, Pak Rudhi ora iso ngempet tangise, dheweke banjur lunga menyang kamar mandi ninggalke Rukmini karo Ranti. Ing sedawane dheweke ing njero kamar mandi, dheweke kepikiran kanggo ngopeni Ranti, bocah cilik kang uripe nelangsa awit ditinggal mati Bapakke. Dheweke kepengin nyekolahke Ranti tekan dadi sarjana.

Wanci wus awan, Pak Rudhi karo Ranti njaluk pamit marang Rukmini, sejane arep mulih menyang omahe Pak Rudhi. Sakikine Ranti wus ketrima uripe, dheweke manggon ing omahe Pak Rudhi lan wus den janji menawa dheweke bakal disekolahke tekan sarjana dening Pak Rudhi.

***TAMAT***