Cerkak

Reuni

Dening : Sri Wahyani

“Bu, menika wonten uleman.”

“Uleman seka sapa Ndhuk?”

“Saking Pak Gito Bu.”

“Uleman apa Ndhuk? Pak Gito lak ya nembe ngarah mantu winginane, mosok wus ameh ngarah mantu maneh?”

“Kirangan Bu.”

“Ya wus kene ulemane, kowe gek ndang sarapan kana, ngko kari mangkat sekolah men dadi wong pinter.”

Siti banjur mlebu ngumah saperlu sarapan. Undangan tak bukak, jebul undangan mau dudu undangan kajatan, ananging undangan supaya teka ana ing reunian SMA.

Aku nyedhaki anakku kang lagi sarapan.

“Ndhuk, iki dudu uleman kajatan, ananging uleman reunian SMA.”

“Inggih sae menika Bu. Wonten pundi Bu?”

“Ana ing Bale Perkumpulan kang cedhak dalan gedhe kae lo Ndhuk. Ananging Ibu ora ameh menyang.”

“Kenging menapa Bu? Menapa kula kemawon ingkang dados sesulihipun Ibu. Lumrahipun dhaharan wonten ing Bale Perkumpulan menika kan sami eca. Saged kangge perbaikan gizi, hehe.”

“Apa ta Ndhuk? Gek dibacutke lehmu sarapan Ndhuk.”

Sakwuse anakku budhal sekolah, aku enggal-enggal nyepakake tudhung lan cungkir banjur budhal menyang alas.

Srengenge wus nang ndhuwur endas. Wetengku ya wus muni pratanda yen aku iki wus ngelih. Aku enggal-enggal minggir ana ing galengan, njagong ing ngisor wit gedhang. Tlekem banjur tak bukak, kadeleng ana teri kang ngawe-awe.

Sakrampunge madhang, kadeleng ana pawongan  lanang kang gedhe dhuwur nyedhaki aku.

“Rut, mau aku menyang umahmu saperlu ngeterke uleman reuni, ananging kowe kayakke lagi ana gawean ing mburi, dadi tak titipke anakmu. Iku uleman reuni kang bakal kalaksanan dina Minggu sesuk ing Bale Perkumpulan. Kowe isa teka ta?”

“Inggih mriksani kahanan benjang kados pundi inggih Pak.”

“Kudu teka ya. Sesuk tak ampiri nang umahmu.”

Sanadyan Pak Gito wus ngendika kaya mangkana, ananging karepku kanggo ora menyang marang reunian iku yaw us ora bisa denowahi. Amarga aku ora patek sreg karo kanca-kanca SMA ku mbiyen kang remen padha nge geng. Bocah-bocah kang kalebu sugih mesthi kembul dadi sak geng. Lah, bocah sing kaya aku iki, mesthi ora den adohi tur ora duwe kanca.

Aku ya mangerteni kahananku saiki kang ora kalebu wong sukses kaya kanca-kancaku sing wus padha dadi pejabat. Lah aku, aku iki amung wong mlarat kang pegaweane amung dadi buruh tani tur randa anak siji pisan. Bojoku wus patang taun lawase anggone seda. Iku kang marakke aku kudu nguripi anak wadonku kang saiki sekolah ing SMA dhewekan. Sakwuse bojoku seda aku pancen dadi buruh tani, ngurusi alase wong liya. mbiyen aku pancen nduwe sawah kang radha jembar, ananging sawah iku di dol kanggo tuku obate bojoku. Ananging tekdir Gusti pancen ora bisa disemaya, bojoku seda amarga ora tahan nahan penyakite mbiyen.

Aku ngrasa ora patut menawa kudu sesandhingan karo kanca-kancaku kuwi. Mangerteni sipate mbiyen kang padha umuk, mesthi mengkone yen aku menyang ing reuni bakale ora duwe kanca.

Minggu esuk, nalikane aku lagi nyapu latar, keprungu swara montor kang mandeg ing ngarep umah. Swara motor iku ora asing ana ing kuping. Ya, iku swara motore Pak Gito kang ngampiri aku supaya melu dheweke menyang ing reunian SMA.

Sanadyan dipeksa ananging aku tetep ora gelem melu. Aku uwih milih kanggo niliki Sukma kang lagi mriyang.

Sukma uga kanca kelasku mbiyen nalikane SMA. Dheweke uga ora menyang ana ing reunian jalaran lagi mriyang.

Sore-sore, nalikane aku lagi niliki Sukma, keprungu akeh swara montor kang mandeg ing ngarep umahe Sukma.

“Assalamualaikum”

“Waalaikumsalam” Aku mbukakake lawang.

Ora den nyangka ora den kira, sing teka iku jebul kanca-kanca kelasku mbiyen nalikane SMA. Jebul, sakbubare adicara reunian, kabeh padha teka saperlu niliki Sukma lan aweh amplop kanggo mbiyantu sekolahe anakku.