cerkak

Getun Tiba Mburi

Dening : Sri Wahyani

Esuk iki dakrasa adhem tenan. Slimut gambar sapi isih nutupi awakke bojoku kang isih turu. Sakjane aku ya isih kepengin manggon ana ing sakwalike slimut kuwi, ananging ya ora patut amarga aku iki duwe kuwajiban kanggo ngurusi anak lan bojoku.

Aku enggal-enggal nyepakake kabeh piranti pawon. Blarak tak sumed kanggo gawe geni ana ing pawon. Ceret tak isi banyu kanggo adus anak lan bojoku mengkone. Beras tak tapen banjur enggal-enggal tak dang. Ora keri, teri kang ana ing ndhuwur anjap enggal-enggal tak goreng, amarga pancene anak karo bojoku seneng banget yen sarapan sega anget lawuh teri.

Nalikane kabeh pangan wus cumawis ana ing meja, aku enggal-enggal nggugah bojo lan anakku supaya adus. Ing sakdawane padha adus, aku nyepakake klambi kerjane bojoku lan klambi sekolahe anakku.

“Bu, ageman kula wonten pundi?”

“Menika lo wonten nginggil kasur.”

“Bu, kula boten saged ngancing ageman menika, mbok dipunkancingaken Bu.”

“Menika, nyuwun tulung dhateng Bapak Ndhuk, mangke menawi kantun nguncir rekma mangke Ibu ingkang nguncir.”

Sakwuse padha rampung anggone dandan, banjur sarapan bebarengan, sega anget lawuh teri.

“Bu, kula kepengin dipundulang.”

“Mriki Bapak ingkang ndulang.”

“Pak mangke kula pentas nampilaken dongeng lo, Bapak kedah nonton lo.”

“Inggih mangke Bapak tamtu nontoh Ndhuk.”

Sakrampunge sarapan, aku ngeterke bojoku tekan teras. Kaya kang wus kulina, bojoku ngambung bathuk cunongku.

“Yan, ana sing ameh tak omongke.”

“Kados pundi mas?”

“Dadi ngene, mau aku ditilpun nang Hani supaya bisa ngeterke dheweke kanggo bali ana ing umahe.”

“Hani ingkang kanca kerjanipun panjenengan ta mas?”

“Iya Yan. Diijinke apa ora? Niatku si ameh nulung, tapi yen nang kowe ora diijinke ya aku manut nang kowe, mengko sakrampungku aku langsung mulih wae.”

“Miturut pamanggih kula inggih boten usah mas, amarga piyambakipun menika anggadhahi garwa, kenging menapa boten nyuwun dipunpurugi garwanipun kemawon. Kejawi saking menika, Mas Wawan ugi mangke kedah rawuh wonten ing pentasipun Nabil.”

“Ya, aku manut nang kowe Yan, mengko aku tak langsung mulih wae, ora sida ngeterke Hani.”

Pentas wus ameh diwiwiti, aku lan anakku nunggu bojoku ana ing mburi panggung. Ananging bojoku ora teka-teka. Cetha iku agawe pasuryane anakku dadi kecut. Tak tilpun bola-bali, ananging nomere malah ora aktif. Pasuryanku uga melu kecut amarga nganti rampunge adicara, bojoku ora teka.

Anakku nangis sakrampunge pentas amarga kuciwa jalaran Bapakke ora teka. Tak eneng-enengi kanthi ngomong menawa Bapakke kuwi lagi sibuk ana ing kantor.

“Sampun Ndhuk ampun nangis, mangke ayune ical lo. Bapak menika saweg sibuk wonten ing kantor dados boten saged rawuh wonten ing pentas. Mangke pinanggih  Bapak wonten griya kemawon.”

“Kula kuciwa Bu, Bapak menika sampun janji badhe rawuh, malah ngapusi.”

“Boten pareng kados menika Ndhuk. Mangga sakmenika wangsul kemawon, mangke pinanggih Bapak wonten griya.”

Kaget, pancen kaget banget, amarga ning garep umahku akeh banget wong uga pulisi. Banjur tuwuh pitakon ing pikirku “Iki ana apa ya?”. Pikiranku ambyar. Pikiranku langsung tumuju marang bojoku kanga wit mau ora ana kabar. Jebul bener, kabeh kuwi ya amarga bojoku kang keneng apes yaiku tiba seka montor.

Awakku lemes ora ana daya. Enggal-enggal tak temoni bojoku kang isih turonan nahan lara.

“Mas, panjenengan kados pundi? Kok ngantos kenging apes kados menika?”

Ditakoni kaya mangkana bojoku ora sumaur apa-apa.

“Pundi ingkang sakit Mas?”

“Aku ora lara kok Yan, amung lecet-lecet sithik. Ya lumrah, wong bar tiba ya ana lecete. Wis aja denpenangisake. Nabil nang ngendi? Aku ameh njaluk ngapura merga ora nepati janjiku kanggo teka ing pentase. Dheweke cetha kuciwa nang aku.”

“Nabil kula titipaken wonten dalemipun Simbah Mas. Dados, kados pundi cariyosipun kok panjenengan ngantos kenging apes kados menika?”

“Sakdurunge aku njaluk pangapura marang kowe amarga aku mblenjani janjiku. Aku mau tiba lebar ngeterke Hani mulih nang umahe.”

Krungu caritane Mas Wawan, aku gur isa ngelus dhadha amarga dheweke wus mblenjani janjine marang aku lan anakku. Rasa welas iku saiki cinampur karo rasa gela ing sajroning dhadha.